داستان زنی به نام پارتنوپه را روایت میکند که در سال ۱۹۵۰ در ناپل به دنیا آمده و در جستجوی خوشبختی است. او در این مسیر، عاشق شهر خود و شخصیت های به یادماندنی آن میشود.
parthenope فیلمیه که از نظر بصری خیرهکننده، و از درون تهی است. تماشایی، اما نه ماندگار. سورنتینو اینبار بهجای روح، زیبایی را انتخاب کرده — و نتیجهاش تابلویی است باشکوه ولی بیجان.
فیلم در پی فهمیدن مفهوم جوانی و زیبایی و ... بود. غیر از اینکه بعضی صحنه ها از شدت عجیب بودن آزاردهنده بود. در کل برای یکبار دیدن و بعدش توی فکر فرو رفتن فیلم بدی نیست.