در سال 1971 در برزیل، زندگی زنی به نام یونیس پایوا و پنج فرزندش پس از ناپدید شدن همسرش، روبنس پایوا، نماینده سابق حزب کارگر برزیل، ناگهان تغییر میکند.
به عنوان کسی که خودش رو یک فیلم بین حرفهای میدونه و این ادعا رو داره که به تعداد تمام روزهای زندگی یک فرد ۳۳ ساله فیلم دیده باید بگم که این داستان جدید نیست اما در بیان احساسات و قدرت انتقالش به بیننده حرفی برای گفتن داره، هیچ جا از فیلم بغضت نمیگیره یا هیجانی نمیشی هیچ جا از فیلم جذابیت جنسی بالایی نداره هیچ جا از فیلم صحنه اکشن خطرناکی که غیر ممکن باشه نیست،حتی خیلی جاها رو به ذهنیت خودتون میسپاره و فقط حرفش هست درست مثل یه زندگی واقعی،بر همین اساس میتونم بگم ارزش دیدن داره به شرط اینکه اون همه وقت داشته باشی و زندگی خودت بهتر از وضع اونا باشه!!
با این که فیلم امتیازای بالایی گرفته، ولی راستش من خیلی ازش خوشم نیومد. یه زمانی شخصیتایی مثل این زن برام الهامبخش بودن، مث یه نوری که تو تاریکی امید میداد و میگفت باید جنگید. اما حالا دیگه بیشتر با فیلمایی حال میکنم که شخصیتا رو همونجوری که هستن نشون میدن؛ با همه قوتها، ضعفها، تردیدها و دردهاشون. قهرمانای بزرگ دیگه واسم کافی نیستن، چون فهمیدم انکار احساسات باعث نمیشه از بین برن، فقط یهجور دیگه (مثلا با بیماری) خودشون رو نشون میدن.
اگه به خاطر امتیازش میخوای ببینی اینکارو نکن یه فیلم کاملا معمولیه
فقط چون در حمایت از حزب چپگرای برزیل و برعلیه حکومت نظامی دست راستی ساخته شده انقدر بهش جایزه دادن
فقط چون در حمایت از حزب چپگرای برزیل و برعلیه حکومت نظامی دست راستی ساخته شده انقدر بهش جایزه دادن
ارزش دیدن نداشت!!
فیلم خوبی بود
دوستانی که فیلم رو دیدند چطور بود ؟